Namaszczenie chorych


Kościół wierzy i naucza, że wśród siedmiu sakramentów istnieje jeden specjalnie przeznaczony do umocnienia osób dotkniętych chorobą, mianowicie – namaszczenie chorych.

W Katechizmie Kościoła Katolickiego czytamy, że święte namaszczenie chorych zostało ustanowione przez Pana Jezusa jako prawdziwy i właściwy sakrament Nowego Testamentu. O nim to wspomina św. Marek Ewangelista, niejako zapowiadając go (Mk 6,13), natomiast św. Jakub Apostoł w swoim Liście (Jk 5,14-15) poleca święte namaszczenie wiernym i ogłasza je jako istniejące w Kościele (KKK 1511).

Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu, znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości.

„Sakrament ten wolno powtórzyć, jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze” (kan. 1004).

„Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim” (kan. 1007).

Jak zaprosić księdza do chorego?

Np.: Po niedzielnej Mszy świętej w zakrystii podać imię i nazwisko chorego(ej), adres i termin przyjazdu księdza (czy ma to być w I piątek miesiąca, czy też w innym dniu).
W nagłych przypadkach można wezwać kapłana o każdej porze dnia i nocy!!!

Oczekując na przybycie księdza z Najświętszym Sakramentem należy przygotować:
  • stół nakryty białym obrusem,
  • krzyż,
  • zapalone świece na stole,
  • talerzyk z solą, kawałkiem chleba i watą,
  • wodę święconą.